Μέρα είναι ...θα περάσει;;;

Η μέρα σήμερα δεν ξεκίνησε καλά ....

Νεύρα ...πολλά νεύρα ....
Όλα μου φταίνε ...όλοι μου φταίνε ....
Σήμερα το άδικο δεν το μπορώ να το συγχωρέσω, δεν μπορώ να αναλάβω καμία ευθύνη, δεν μπορώ να σκεφτώ τίποτα με ψυχραιμία ....
Μόνο την κούρασή μου σκέφτομαι , αυτή του σώματος που έχει καταπονηθεί τόσο πολύ από δουλειές και αυτή της ψυχής και της σκέψης μου. Και αυτή η κούραση έρχεται να γιγαντώσει την άλλη στο σώμα μου .
Όσο και να σκεφτώ, όσο ψυχή και κουράγιο να δώσω τίποτα δεν γίνεται. Μερικές φορές τα βάζω με τη μαμά μου που έφυγε και δεν με πήρε μαζί της. Με άφησε πίσω, εδώ μόνη μου να παλεύω με τις αναμνήσεις μου, με την καθημερινότητα, με τον κόσμο τον ξένο και τον συγγενή.
Είναι μέρες, όπως η σημερινή, που θέλω να φωνάξω τόσο μέχρι η φωνή μου να κλείσει , να μην βγαίνει πια ήχος. Να φωνάξω για όλα, για τη μαμά μου που έφυγε και μου λείπει όπως η ανάσα μου, για τα πράγματα που δεν μπορώ να κάνω πια, για αυτά που θέλω και δεν μπορώ να έχω, για αυτά που έχω και δεν μπορώ να διαχειριστώ, για τα όνειρα που εγκατέλειψα, για τους στόχους που φαντάζουν ουτοπίες, για τη μοναξιά μου.