Μια ζωή σαν ταινία ...
Τρίτη 19 Σεπτεμβρίου 2017. Είμαι 42, είμαι μόνη. Έχουν περάσει 10 μήνες από τότε που έφυγε η μαμά μου. Σκέφτομαι τη ζωή μου, τι έκανα και θα μπορούσα να κάνω. Τι ευκαιρίες έχασα και τι ευκαιρίες θα μπορούσα να εκμεταλλευτώ. Θα μπορέσω να δω αυτά που έρχονται;; Θέλω να φτιάξω τη ζωή μου όπως την ονειρεύομαι. Θέλω να βρω κάποιον όπως στις ταινίες. Να έρθει στη ζωή μου έτσι ξαφνικά, να την διεκδικήσει, να την φτιάξει από την αρχή, να αντικαταστήσει ότι σπασμένο και χαλασμένο έχω μέσα μου. Να έχει πάθος και ένταση. Να έχει happy end, όπως ακριβώς και στις ταινίες. Είμαι 42, ίσως σκέφτομαι ακόμα για τη ζωή μου όπως στα 15 μου. Ίσως τα όνειρα μένουν ίδια πάντα και δεν αλλάζουν , δεν ωριμάζουν, ζουν με την αθωότητα των παιδικών χρόνων. Ίσως όμως να μην πρέπει και να ωριμάσουν, να είναι εκεί έτσι μικρά και αθώα για να γυρνάω πάντα εκεί που αισθάνομαι ασφάλεια στις σκέψεις μου. Περιμένω πάντα να έρθουν όσα ονειρεύτηκα. Τα περιμένω καρτερικά , τα περιμένω με αγωνία, τα περιμένω γιατί δεν έχ